تاریخچه رایانش ابری

تاریخچه رایانش ابری داده‌ها در همه‌جا وجود دارد و این دسترسی به اطلاعات به یکی از تأثیرگذارترین رویدادها در تاریخ معاصر تبدیل شده است. ما در عصر رایانش ابری زندگی می‌کنیم. عصری که سرعت، هزینه کمتر و دسترسی بهتری به منابع اطلاعاتی را در مقیاس جهانی ارائه می‌دهد.

مزایای اجتماعی داده‌های مبتنی بر ابر هنوز در حال توسعه است. زیرا تکامل تکنولوژی در عصر فناوری همواره ادامه دارد. از آنجا که برنامه‌های کاربردی پیچیده‌تر دیگر فقط در یک مکان فیزیکی محدود نمی‌شوند، این رشد به صورت نمایی در می‌آید. در طی چندین دهه گذشته، شاهد پیشرفت فضای ذخیره سازی بوده‌ایم. این پیشرفت از فلاپی دیسک به درایوهای زیپ، از سی‌دی‌ها (و دی‌وی‌دی‌های داده) به درایوهای ذخیره سازی USB و فراتر از آن بوده ایم.

عصر دیجیتال فعلی با اتکای ما به ابر مشخص می‌شود. هر کاربر اینترنت با انواع گزینه‌های ابری روبرو است، که به سادگی یک دهه پیش در دسترس نبود. امروزه برای ارائه خدمات، بارگیری برنامه‌ها و یا برای ذخیره عکس‌ها و فیلم‌های خود به فضای ابر متکی هستیم. نگرانی‌هایی که در صورت عدم اتصال به فضای ابری خود، برایمان پش می‌آید، گواه این است که فضای ابری تا چه میزان جزء لاینفک زندگی ما شده است. اما، چگونه به اینجا رسیدیم؟ تاریخچه ابر مورد نیاز ما چیست که اکنون هر روز از آن استفاده می‌کنیم؟

ترکیبی از سه مفهوم اساسی ابر را تعریف می‌کند: اولین مورد ارائه خدمات، مانند محاسبه یا ذخیره سازی به عنوان یک ابزار است. مورد دوم استفاده چندین کاربر است که از یک سرور مشترک استفاده می‌کنند. که از طریق فناوری، که به آن مجازی سازی گفته می‌شود، امکان پذیر است. سوم دسترسی به خدمات از طریق شبکه است. دهه 60 دهه مهمی در ایجاد این پایه بود.

پروفسور فقید جان مک کارتی که اصطلاح “هوش مصنوعی” را ابداع کرد . در سال 1961 اعلام کرد که محاسبات روزی به عنوان یک ابزار مفید فروخته می‌شود. در سال 1967، سیستم عامل‌های مجازی IBM به چندین کاربر اجازه داد تا یک منبع مشترک را به اشتراک بگذارند. در سال 1969 ، ARPANET (شبکه آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته)، شبکه‌ای با تکیه بر پروتکل TCP/IP توسط وزارت دفاع ایالات متحده راه اندازی و پیشگام اینترنت شد.

تحقیقات در زمینه مجازی سازی، سیستم عامل‌ها، ذخیره سازی و شبکه در دو دهه بعدی پیشرفت کرد. در این سالها، فناوری‌هایی را برای نتایج جدید، مانند شبکه‌هایی که امکان انتقال بی‌سیم بین موسسات مالی را فراهم می‌کند، ایجاد شد. در بریتانیا، دانشمندان روی استفاده از سیگنال‌های تلویزیونی بلا استفاده برای ارسال داده‌ها کار کردند.

در سال 1976 ، پیشرفت در شبکه توسط ملکه الیزابت دوم با ارسال یک ایمیل نشان داده شد. چند سال بعد، کاخ سفید اولین رایانه‌های خود را نصب کرد. در اوایل دهه 80 ، سیستم عامل‌های شبکه راه اندازی شد تا رایانه‌ها بتوانند با یکدیگر متصل شوند. تا سال 1985، نوارهای ذخیره سازی در دسترس بودند که می‌توانستند حداکثر 200 مگابایت داده را ذخیره کند. امروزه یک گوشی هوشمند معمولی 10 برابر این حافظه دارد. در آن زمان حدود 100000 کامپیوتر به اینترنت متصل بودند.

فناوری‌های بنیادی برای ابر در دهه 90 به سطح خاصی از پیشرفت رسید. این امر با راه اندازی شبکه جهانی وب در سال 1991 هنگامی که بیش از یک میلیون دستگاه به اینترنت متصل بودند، نشان داده شد. این منجر به انقلاب .com و محبوبیت تجارت الکترونیکی شد. مدل سرویس گیرنده-سرور محاسبه توزیع شده پیاده سازی شد.

واضح است که اولین مورد از رایانش ابری در ادبیات در یک سند داخلی Compaq در سال 1996 آمده است. در سال 1997 ، پروفسور Ramnath Chellappa از دانشگاه اموری در مقاله‌ای به ابر اشاره کرده بود. اگرچه اصطلاح “ابر” عنوان شد، اما پیش از رایانش ابری محاسبات شبکه‌ای بود که رواج یافت. و برای کاربران یا توسعه دهندگان غیر متخصص در دسترس نبود.

شروع به کار ابرهای امروزی توسط سرویس‌های وب آمازون (AWS) در سال 2002 آغاز شد. عملاً هیچ رقیبی در این مرحله وجود نداشت و در حالی که مزایای استفاده از ابر، مانند کشش و مقیاس پذیری مشخص بود، موارد استفاده واقعی برای متقاعد کردن کاربران بالقوه هنوز در دسترس نبود. در واقع، ابر یک راه حل رویایی برای کابوس‌های فنی و مدیریتی ارائه می‌دهد. که بسیاری از مشاغل و سازمان‌های کوچک و متوسط با آن درگیر هستند. فضای ابری، بار نگهداری سرورها، سرمایه گذاری اولیه در منابع محاسبه و مقیاس دهی خدمات وب بر اساس تقاضا را کاهش داده است.

در نسل اول زیرساخت‌های متمرکز در مراکز داده که میزبان بسیاری از منابع محاسباتی و ذخیره سازی است صورت گرفت. شتاب به دست آمده در این مدت به صاحبان برنامه‌ها اجازه می‌دهد تا از معماری سنتی دو طبقه‌ای استفاده کنند. که در آن ارائه دهندگان ابر پشتیبان را میزبانی می‌کردند. در حالی که کاربران تمام درخواست‌های خود را از برنامه‌های وب و تلفن همراه به ابر ارسال می‌کردند. پروژه تحقیقاتی OpenNebula برای توسعه یک نرم افزار کامل برای استفاده آسان از ابر در سال 2005 آغاز شد. ابر محاسبه الاستیک (EC2) از AWS در سال 2006 در دسترس عموم قرار گرفت. در این مدت، این فناوری بیشتر توسعه یافت و راه حل‌هایی که بر توانمندسازی مراکز داده متمرکز است را ارائه داد. این راه حل‌ها برنامه‌هایی بودند که خطرات را برای کاربر کاهش می‌دهد.

خدمات پایگاه داده روی ابر در دسترس قرار گرفت و مفهوم محبوب Dropbox ذخیره سازی ابر را به عنوان یک سرویس تسهیل کرد. ارائه دهندگان ابر مراکز داده را در چند مکان ارائه می‌دهند. اما پس از سال 2008، چندین منطقه در دسترس بود. موافقت نامه‌های سطح خدمات (SLA) به منظور تعیین و تضمین کیفیت خدمات (QoS) به کاربر بیان شد.

همانطور که مجموعه نرم‌افزاری مورد نیاز موسسات برای سازماندهی شاخه‌های خود به عنوان ابرها در دسترس بود، بنابراین ابرهای خصوصی شروع به ظهور کردند. تنها در سال 2009 بود که یک سازمان استاندارد تعریفی ارائه داد. و بعداً در سال 2011 که معماری مرجع در دسترس قرار گرفت. مایکروسافت با راه اندازی خدمات Azure وارد بازار شد. سپس مشابه OpenNebula، نرم افزار OpenStack در سال 2010 راه اندازی شد. هر دوی این پروژه‌ها منبع باز بودند و مورد توجه جامعه فناوری اطلاعات قرار گرفت.

بررسی تاریخچه رایانش ابری

با استفاده از ابر نسل اول، نوع دوم پیشرفت چشمگیری در خدمات ارائه شده و افزایش رقابت با انتخاب گسترده‌ای از ارائه دهندگان داشت. از آنجا که امکان نظارت بر منابع مورد استفاده در ابر وجود داشت، بنابراین مفهوم ابر مورد اعتماد بیشتری قرار گرفت. علاوه بر مدل قیمت گذاری به صورت پیش پرداخت، مناقصه محلی برای منابع معرفی شد. سرویسهای پخش جریانی زمان واقعی پردازش داده ها را در ابر آغاز کردند.

علاوه بر پایگاه‌های داده رابطه‌ای، خدمات پایگاه داده غیر ارتباطی نیز اکنون در دسترس بود. DevOps برجسته شد و از سرویس‌های خرد برای توسعه برنامه‌های ابری استفاده شد. این امر با راه اندازی سرویس‌های کانتینری بر روی ابر در سال 2014 تأمین شد. تعریف جدیدتری ظاهر شد که در آن ابرهای خصوصی و عمومی می‌توانند برای ارائه ابرهای ترکیبی ترکیب شوند. در اروپا، ابر اتحادیه زیرساخت شبکه اروپا در سال 2014 راه اندازی شد.

دو پیشرفت مهم در پیاده سازی ابر نسل اول و دوم در ابتدا بدون توجه بود. مورد اول مربوط به پردازش خارج از ابر و دوم مربوط به منابع ابر ناهمگن بود.

در حالی که ابرهای متمرکز محبوبیت زیادی پیدا کرده بودند، تحقیقات در مورد اینکه آیا برخی از درخواست‌های کاربر می‌تواند خارج از ابر پردازش شود تا تاخیرهای ارتباطی کاهش یابد، آغاز شده است. مفهوم ” cloud in a box” پدیدار شد. امکان محاسبه بر روی عناصر شبکه مانند روترها و ایستگاه‌های پایه در سال 2009 به عنوان ” edge computing” تعریف شد. بعدها، این محاسبات مورد توجه بیشتر سیسکو تحت چتر ” fog computing” قرار گرفت. که در آن محاسبات در امتداد تسهیل می‌شود.

با ظهور عصر اینترنت اشیاء، پیش‌بینی می‌شود میلیاردها دستگاه به اینترنت متصل شوند. به دلیل افزایش ترافیک شبکه و تأخیرهای ارتباطی، همه آنها نمی‌توانند داده‌ها را به ابر ارسال کنند. محاسبه مه/لبه مکانیسم خوبی برای کاهش این چالش‌ها است. بنابراین به نظر می‌رسد که بازار از فناوری روز استفاده می‌کند.

مرکز داده‌های خرد اکنون در زیر دریا راه اندازی شده است. روش‌هایی برای ایمن سازی بیشتر دستگاه‌ها هنگام محاسبه در لبه شبکه، مانند استفاده از بلاک چین‌ها برجسته می‌شود. برای پیش‌بینی ترجیحات کاربر و درک حجم کاری متنوع، یادگیری ماشین بیشتر در ابر مورد نیاز است. بنابراین به پردازنده‌های ویژه و متناسب با حجم کار نیاز دارند. به عنوان مثال ، گوگل واحدهای پردازنده تانسور (TPU) را در ابر گنجانده است.

پیش بینی کامل فناوری “ابر” در آینده نزدیک، غیرممکن است. اما به احتمال زیاد فراتر از وضعیت فعلی خود تکامل می‌یابد. ما امیدواریم که از دسترسی گسترده به داده‌ها و اطلاعات استفاده کنیم. و در عین حال از امنیت و پیشرفت آن مطمئن‌تر شد.

برای کسب اطلاعات بیشتر با کارشناسان ما در گروه مهرگان آی تی در ارتباط باشید.

مقالات مرتبط: اینترنت اشیا چیست؟